De gifbeker en ik
Ik las dat Nelson Mandela ooit zei: “Wrok koesteren is als vergif drinken en verwachten dat de ander eraan sterft.”
Ik weet niet of hij dat echt gezegd heeft en of het misschien iemand anders was die dit zei. Maar het doet wel wat met ons, zo’n woorden.
Toch?
Of niet?
Ik heb al behoorlijk wat van dat gif gedronken, moet ik toegeven. Terecht vond ik dat, die wrok. En waarom zou dat dan niet mogen?
Blijkbaar mocht en mag het wel. Maar het lijkt schadelijker dan round-up en asbest samen, dodelijker dan corona gecombineerd met kinkhoest. Ik bedenk maar wat.
Maar het lijkt wel minstens zo verslavend als roken en drinken,
maar roken en drinken is dan weer minder schadelijk voor mijn gezondheid dan mijn wrok, zegt Mandela… of was het iemand anders.
Dus misschien, als ik nog eens die gifbeker vasthoud, mezelf even vragen: Wat als het lukt, wat als ik het zou kunnen, die gifbeker even te laten staan? Er even niet naar te verlangen?
Wat als het deze week zou lukken om - al was het maar voor enkele minuten - geen wrok te koesteren naar mezelf; wat als ik dat zou kunnen, enkele minuten, zonder zelfverwijt te zijn?
Hoe zou het voor me zijn, als ik misschien al vandaag, al was het maar enkele minuten, niet boos zou zijn om wat me is aangedaan?
We kennen allemaal zo’n momenten. Toen je genoot van samen te zijn met vrienden ergens op een leuk terrasje. Toen je blij was met het verjaardagscadeau dat je onverwacht kreeg. Toen je genoot van die uitzonderlijk mooie zonsondergang. Toen… en toen… en toen…
Allemaal leuke, zalige momentjes zonder gifbeker. Natuurlijk ken je dat.
En als de wrok-behoefte nog eens de kop opsteekt, dan kan je daar terug naartoe. Naar hoe blij en vrij en ontstpannen je je toen wel voelde, en hoe zacht en leuk het leven toen voor je was.
En Nelson Mandela, na zijn onterechte jarenlange opsluiting, hij maakte er nog wat moois van.
Dat kan jij ook, maar misschien wil je er wat hulp bij? Dat kan en wil ik voor je doen. Ik weet wat het wegzetten van de beker mij al aan moois heeft gebracht, terwijl hij vroeger mijn leven zo verziekte.
Ik word er ziek van als ik zie dat Tom Waes een nieuwe kans krijgt, zei iemand. Dat is dus bij deze bevestigd, de gifbeker maakt ziek,
niet weten hoe van de wrok verlost te raken is de ziekmaker die ons verlamt en gevangen houdt.
De gifbeker laten staan, geen wrok meer koesteren, dan worden we weer gezond. Verstandelijk begrijpen we dat, maar ons gevoel zegt vaak neen. Een innerlijk conflict, weg met de vrede.
Cognitieve dissonantie, noemt men dat weleens.
Dus, innerlijk conflict verstoort de innerlijke vrede. Innerlijke vrede willen ipv wrok, verdrijft het conflict. Dat kunnen we samen oefenen en ervaren. Na een vrijblijvend kennismakingsgesprek.
En, oh ja, voordat ik het vergeet, wat ik ook gelezen heb: de minste ergernis - hoe klein ook - is een vorm van wrok.
Dus, omdat ik gezond wil blijven, toch maar een beetje-goed op mijn reacties letten dan?